Galibi under the moonlight

Omdat ze het verdienen, omdat ze zo mooi en zo fantastisch zijn maar vooral omdat ze mijn liefde voor Suriname nog meer hebben aangewakkerd, krijgen zij van mij een blogbericht helemaal aan hen gewijd.

Maar wie, o wie, heeft mijn hart sneller doen slaan? De schildpadden van Galibi en Galibi zelf, die hebben mij in één weekend tijd veroverd.

Zoals jullie dus merken zijn we naar de schildpadden gaan kijken op Galibi en ze waren prachtig, jawel. Maar wie iets moois wil zien, moet daar natuurlijk iets voor over hebben, niet? Dus zo begon onze wonderlijke tocht op zaterdag 2 februari om acht uur in theorie, om kwart voor negen in praktijk. :) That is how it goes in SU. Kwart voor negen dus, met een busje vol  ietwat slaperige maar enthousiaste mensen, eten en drinken en een grote portie 'goesting' kon de drie uur durende rit naar Albina beginnen. Eenmaal daar goed geschud, aangekomen, konden we eten. Wat schafte de pot? Natuurlijk: bami of nasi! Voorzien van lekker eten, een laagje zonnecrème en iets tegen de golven, stapten we met zijn allen in de boot of korjaal en kwamen we weer een stapje dichter bij Galibi! 

De pretoogjes waren duidelijk zichtbaar bij al de aanwezigen. :) Die pretoogjes waren na een uurtje varen wel heel wat minder zichtbaar door de opspattende golven en de prachtige regenbui die ons even liet zien wat regen nu echt betekent in Suriname. Nat, koud maar voldaan kwamen we na een uur of drie varen aan op Galibi! Even chill - time en lekker eten, want zo hoort dat hier en dan rond een uur of tien was het zo ver: schildpaddentime! Gewapend met zaklampen en camera's vertrokken we op onze eigen expeditie schildpaddenson (Het strand kon namelijk zo meedoen in Expeditie Robinson.) Belgen brengen geluk zei Niek want na nog geen vijf minuten hadden we al prijs: een schildpad die haar eitjes aan het leggen was en op haar gemak terug ging naar de zee. Toen zeiden we al  allemaal dat het geslaagd was maar wat daarna volgde maakt de nacht alleen nog maar mooier. Zo kwamen we onder weg een verdwaalde luiaard tegen, enkele karkassen van dode schildpadden en nog enkele schildpadden. Maar het toppunt, naast de luiaard weliswaar, was het volgen van een schildpad die net haar nest maakte voor de eitjes te leggen, onder een prachtige sterrenhemel. Wonderland, het bestaat! 

Zo sloten we dus onze expeditie af: het twee uur durende proces op de voet volgen. Goed, ik weet gewoon dat vele nu denken: 'Twee uur, zo lang?!' Maar je kan pas oordelen over iets wanneer je het pas echt hebt gezien, toch? We sloten de avond af met een prachtig kampvuur en bleven op tot zonsopgang, alleen hebben we deze niet gezien doordat het bewolkt was. De terugweg kan je gemakkelijk zelf voorstellen door dit verhaal omgekeerd te lezen, alleen moet je daar nog een bezoekje aan de 'zoo' (Waar aapjes op onze arm en op ons hoofd kropen en neusberen, schildpadden en nog enkele dieren ons ook vergezelden) en Frans Guyana aan toevoegen. Zo kwamen we terug aan in de Prinsessestraat en zo voelden we ons ook allemaal, alleen mochten de mannen zich prins wagen. :)

Dames en heren, jullie waren op deze manier getuige hoe Eline haar hart verloor in Galibi! Bedankt Galibi, je was geweldig! :) 

 Tot de volgende blog!