Stage gaat vooruit.
Het gaat vooruit, het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit. We blijven nog steeds lessen maken voor onze stageschool maar deze week was het nog eens tijd om te observeren. Ook wij kunnen heel veel leren en dat bleek vrijdag duidelijk. Onze mentor muziek is een talent qua zang en daar zing ik wel een toontje lager van (letterlijk dan). (Hiervoor verwijs ik graag naar Tine haar blog.) Op woensdag was het op stage even 'Chez Tine en Eline'. Nee, wij zij geen restaurant gestart maar namen de opvang over. Ik zie vele van jullie, als jullie nog talrijk zijn natuurlijk, al denken van 'uh'? Wel, de teamleden van onze stageschool hadden om elf uur een vergadering en wij zouden dan naar huis mogen. De stagairs die echter voorzien waren voor de opvang, tja, die waren er dus niet.... Dus bleef er maar één plan over, wij zouden de opvang verzorgen. Het was alvast een zeer leuke tijd en ik voelde mij even op vakantie met Kazou. (Mijn moni-instinct kwam duidelijk even naar boven :) ) Alweer een boeiende stageweek dus, nog maar twee te gaan, jammer genoeg, en die ervaring zit er dan ook alweer op.
Uit en thuis met Seshma.
Zaterdag was het zover, op trip met een collega van Laure, Seshma. Zij zou ons delen van Suriname laten zien en geloof me, dat deed ze ook. Zo vertrokken we in volle vaart (lees dat maar zeer letterlijk) en met veel gevloek (Ze laat haar mening duidelijk de vrije loop. :) ) richting Fort Nieuw Amsterdam. Dit zijn de overblijfselen van het oude Fort dat werd gebouwd na een aanval van de Fransen op de plantages. Prachtig om te zien, zelfs in de regen. Hop, hop, hop weer de auto in en in no - time stonden we aan een plantage in Frederiksdorp. Het plan om naar een andere plantage door te varen viel letterlijk en figuurlijk in het water. Nuja, we wandelden dan kort even daar ter plaatse en aten als afsluiter roti met doks (= eend, door die gedachte alleen smaakte het mij precies heel wat minder....). Na het eten waren er duizend en één plannen maar onze racepiloot bracht ons dan maar naar het stuwmeer van Brokopondo! WOOOOOW is hier wel op zijn plaats. Bekijk de foto's en jullie zullen genoeg weten. :) Hierna was het tijd om terug naar huis te keren. We vlogen precies naar huis of misschien kwam dat wel door de red bull die onze chauffeur wakker hield op weg naar huis. Maar, bedankt Seshma, voor de prachtige dag! Het was een ervaring om nooit te vergeten! :)
 |
| Uitzicht stuwmeer |
 |
| Fort Nieuw Amsterdam |
 |
| Uitzicht stuwmeer |
 |
| Fort Nieuw Amsterdam |
 |
| Plantage |
Ronny liet ons Suriname zien.
Eerst en vooral: Bedankt Ronny dat ik het volgende verhaal kan delen met mijn bloggers. Hou jullie klaar want het was een bumpy ride. Om zeven uur in de ochtend zouden we vertrekken en........de bus was OP TIJD! Applaus voor Ronny en zijn buschauffeur. Over de busrit kan ik heel kort zijn: we sliepen namelijk bijna de volledige rit tot we aan het deel kwamen dat ons zou leiden naar Brownsberg. Het werd een bumpy ride met een portie schrik er gratis en voor niets bij want we reden op de rand van een ravijn. Tine kan het bewijzen op film dus checken die blog! :d We kwamen zonder kleerscheuren aan en waren helemaal klaar voor een flinke afdaling naar de Ireneval! De kuitjes werden beloond met een douche en zo konden we het bauxiet afwassen en waren we helemaal klaar voor de beklimming terug. Al puffend en vooral zwetend kwamen we boven. We gingen behoorlijk snel maar misschien kwam dat meer door het feit dat we heel veel honger hadden. Goed gevuld, een beetje te goed want mijn maag voelde de bumpy ride nog meer dan de andere lichaamsdelen, kwamen we moe maar heel hard voldaan aan bij de Fanna's. Home sweet home en om acht uur lag iedereen al in bed. We konden het duidelijk niet meer aan :)
 |
| Uitzicht op Brownsberg. |
 |
| Ireneval |
 |
| Uitzicht Brownsberg |
 |
| Overwinningsfoto na de klim. Made by Jelmer. |
Iedereen doet een Madonnaatje.
Als we geen zin hebben om te koken en we wel zin hebben in iets lekkers voor weinig geld dan vloeit er bij ons in huis maar één woord uit onze mond: Madonna. Nasi, Bami, Teloh, rijst met vis,... voor iedere maag wat wils en mijn maag, hoe kan het ook anders, die is alvast fan! :)
Nieuwe lessen in de maak.
We worden echte professionals in het voorbereiden van lessen nu we reeds het eerste thema van het curriculum volledig voor onze rekening hebben genomen. Hard werk maar onze ogen blinken al bij de gedachte dat onze naam in het boek zal komen te staan en dat dit over volledig Suriname zal verspreid worden. Het begin van de wall of fame of ik die gewoon even hardop droom. :)
Alles, of toch bijna alles, voelt als thuis.
Links rijden (alhoewel ik deze week eens rechts reed), pikant eten, de guesthouse en de leuke huisgenoten, mannen die fluiten, zweten zonder iets te doen, stage,.... alles voelt vertrouwd, alsof ik thuis ben. Maar wees gerust, ik kom terug, willen of niet, want er zijn wel zaken in België die ik niet zou kunnen missen. :)
Maart zou mogen stil staan.
Voor diegene die nu pas mijn bloggen beginnen te lezen of voor wie het nog niet opviel: ik voel mij hier echt thuis en de gedachte dat maart ook alweer bijna halfweg is, maakt me wat minder gelukkig. Suriname voelt als thuis en ik zou hier graag nog zoveel zien, leren,... maar ik geniet van hier en nu en daarna: tijd voor een nieuw avontuur!
Eline goes hip met een beetje hop.
Om met al dat eten toch een blijf te weten, doe ik maar aan sport. Ik doe iedere maandag en woensdag twee uur aan hiphop en mijn conditie die is hier alleen maar blij om. We kennen al enkele danspasjes en met Jelmer, Mireille, Laure, Nikki, Dianne en Sarah gaven we reeds een klein optreden in een plaatselijke dansclub. Hip zag het er alvast uit en de hop, ja dat was er ook wel, denk/hoop ik. :)
 |
| Wie zoekt ,die zal mij vinden. |
Ik ben er dus in geslaagd om Suriname te eren in mijn blog en hopelijk zijn jullie erin geslaagd om het einde te halen. Wie het hierna nog ziet zitten, tot volgende week alvast!
Waka bun!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten